از نوجوانی علاقمند بودم تا از نزدیک جنگلهای سیاهکل را ببینم. شاید دلیل اصلی آن خاطره ی حرکت مسلحانه ای بود که توسط چپی‌ها در آنجا شکل گرفت و بعدها با یکی شدن چریک‌های تهران و مشهد، با نام «سازمان چریک های فدایی خلق ایران» اعلام موجودیت کرد.
چریک‌های مارکسیست در 19 بهمن 49 به پاسگاه سیاهکل حمله کردند که در جریان آن معاون پاسگاه کشته شد. آنان هم با دادن تلفات به جنگل بازگشتند و با محاصره اردوگاهشان توسط رژیم تسلیم شده و یکی دو ماه بعد تیرباران شدند.
حمید اشرف و علی اکبر صفایی فراهانی از رهبران سیاهکل و افرادی چون بیژن جزنی، مسعود احمدزاده و امیرحسین پویان فر از بنیانگذاران سازمان محسوب می شوند.
خطای راهبردی چریک ها، عدم محاسبه روحیات و اعتقادات دینی مردم بود که به هیچ وجه حاضر به همراهی با مارکسیست‌ها نبودند و حتی مردم بومی محل، بزرگترین نقش را در دستگیری آنان و تحویل به حکومت ایفا کردند.
امام خمینی(ره) هم هیچگاه به حرکت های مسلحانه ی اینچنینی روی خوش نشان ندادند و معتقد بودند راه سرنگونی حکومت طاغوت صرفاً از طریق آگاهی بخشی به توده ها و اراده جمعی ملت برای تغییر است.
امروز منطقه سیاهکل و دیلمان با جاذبه های توریستی، از نقاط دیدنی و مناظر بدیعی برخوردار است که جا دارد هر ایرانی یکبار هم که شده آنجا را سیاحت کند.
متأسفانه عدم توجه لازم به بضاعت های گردشگری و فقدان سیاستهای رونق بخشی و سرمایه‌گذاری در این مناطق، کشور را از یک سرمایه بزرگ ملی که به تنهایی می تواند جایگزین صادرات نفت شود، محروم کرده است.
از شاخص‌های مهم ارزیابی کارنامه دولت ها و مجالس قانونگذاری، بررسی عملکرد آنان در حوزه توریسم است که معمولا مورد بی اعتنایی است.
